METAMORFOZA E ÇUDITSHME POETIKE E POETIT MAI VĂN PHẤN - The Wild Rapture of Mai Văn Phấn (kritikë - critique) - Gjekë Marinaj
METAMORFOZA E ÇUDITSHME POETIKE E POETIT MAI VĂN PHẤN
- Hyrje
-Gjekë Marinaj
Gjekë Marinaj
Krijimtaria e poetit vietnamez Mai Văn Phấn (Mai Van Fan) ka fituar
mirënjohje kolatike brenda dhe jashtë atdheut të tij, Vietnamit. Ai ka botuar
15 vëllime me poezi gjatë këtyre njëzet viteve të fundit. Ndonëse “Zanore në
vesë” është një përzgjedhje modeste nga krijimtaria e tij mbresëlënëse, ajo i
ofron lexuesit shqiptar një nocion të konsiderueshëm të poetikës së tij krejt
të veçantë. Ai është mjeshtër i anatomisë poetike, vëzhgues inteligjent i
shpirtit njerëzor edhe piktor i peizazhit natyror të atdheut të tij. Mai Văn
Phấn na gjallëron me sofistikimin e gjuhës dhe përdorimin mjeshtëror të
metaforave dhe imazheve në poezi pa na shkëputur nga prezenca e botës reale dhe
sfidat e jetës së përditshme. Ai ia ka dedikuar jetën artistike kompozimit të
poezisë për të reflektuar jo vetëm në realitetin e vendit dhe popullit të tij
por edhe në sfidat e gjithë jetës njerëzore. Ai shkruan për dashurinë,
bukurinë, dhimbjen dhe metamorfozën e pandalshme të cikleve të natyrës,
shpeshherë kondensuar në të njëjtat vargje.
I shkolluar në Hanoi e më pas në Minks, Mai Văn Phấn nuk është një poet i
thjeshtë provincial. Këndvështrimi i tij kundrejt humanizmit është i gjerë dhe
kuptimplotë; poezia e tij fton lexuesin të udhëtojë jo vetëm në vendlindjen e
tij përgjatë Deltës së Lumit të Kuq në Vietnamin e Veriut, por edhe në
thellësi, tek labirintet e atij peizazhi që na udhëheq drejt dashurisë,
familjes dhe emocioneve të thella që formojnë bazamentet e brendshme të jetës
sonë.
Si produkt i një poeti të nderuar me disa çmime letrare, i cili në vitin
2010 fitoi edhe çmimin prestigjioz të Shoqatës së Shkrimtarëve të Vietnamit për
Letërsinë, poezitë e përmbledhura në këtë vëllim janë njëkohësisht të
sofistikuara dhe të rezervuara. Ky libër ka potencial të jetë një shtesë e mirëpritur
në bibliotekën e çdo dashamirësi të poezisë.
Një numër i konsiderueshëm temash marrin jetë në lëndën poetike të poetit
Mai Văn Phấn, përfshi këtu edhe kënaqësitë shqisore të atdheut të vet. Në një
poezi dedikuar miqve shkrimtarë dhe redaktorë Susan dhe Bruce Blanshard, ai
përshkruan një skenë natyrale dhe agimore joshëse. Poezia, titulluar "Tek
rrënjët e botës," shpalos meditime si për të kaluarën ashtu dhe për të
ardhmen duke qëndruar tërësisht e rrënjëzuar në momentin e së tanishmes. Poezia
lajmëron ardhjen e ditës dhe sqaron në rreshtin tjetër se ajo nuk është vetëm
dritë, është drita e parë e ditës, një mundësi e re shtegtimi: "Agimi nis
që andej / ndrit këmbët e kodrës, një rrugëdalje pylli / zogjtë shtegtojnë
herët në mëngjes..." Toni paqësor vazhdon tek folësi i poezisë që
imagjinon takimin me të dashurën në një kafene: "e vërtet, shumë e vërtet
/ të gjithë ne kemi lindur atje." Ky perceptim na bën të fitojmë bindjen
se në fjalën "ne" Mai Văn Phấn përfshin të gjithë lexuesit e tij dhe
se ajo vendlindje mund të gjendet jo vetëm në Vietnam, por në çdo vend tjetër
ku mund të shijohet bukuria e diellit rrezeartë para takimit me dikë që
dashurojmë.
Peizazhi është tërësisht depërtues në këto poezi, madje edhe kur shërben
vetëm si sfond për temat e tjera më të gjëra. Në dinamikën [e poezisë së]
titulluar "Në majë të shtyllave" Mai Văn Phấn përfshin këtë imazh për
të krijuar nocionin e ndërlidhjes dhe lidhjes humane: "papritur një krah
fluture çeli në teh të shkëmbit / Krahët rozë ia bënë pendët të dridhen."
Metafora bëhet vërtet ngadhënjyese — ne menjëherë e gjejmë vetën duke menduar
në "teh" rreth krahëve të fluturës — në të njëjtën kohë mbetemi të
befasuar nga kontrasti i krahëve të saj delikatë me imazhin e vrazhdë të
shkëmbit. Mai Văn Phấn triumfon përball këtij metaforizmi dhe ky
paralelizëm dëshpërues i imazheve ndikon në zgjerimin e botës së poezisë së tij
dhe e ndihmon atë ta zgjasë mbërritjen poetike drejt një komuniteti më të gjerë
global.
Vlen të përmendet se peizazhet trajtohen me të njëjtin kujdes autorial që
trajtohen elementet e tjera natyrale në këto poezi. Shiu është padyshim
instrumental dhe shfaqet herë pas here me shumë tipare të ndryshme, në varësi
të gjendjes shpirtërore që ofron poezia. Në një poezi, titulli i secilës na jep
përshtypjen e ushtimës së një meditimi të mëparshëm në agim, "Pa dashje në
diellin e mëngjesit," shpalos një narrativë të shkurtër dhe të thjeshtë që
përshkruan folësin që ecën më këmbë pas rënies së shiut duke menduar për të
dashurën. Në strofën parafundore lexojmë: "Një shi i rëndë, vërtet i rëndë
/ I kishte bërë dush guralecit të vogël / Ky imazh i veçantë me vetveten / më
bëri çmendurisht të kënaqur me jetën." Mai Văn Phấn duket se i shkruan të
gjitha poezitë nga kjo pikë e ekstazës së pastër. Ai gëzon me gjuhën, botën
natyrale dhe vargjet e tij të çiltra duke na dhënë të dyja si lartësitë
artistike ashtu edhe respektin e thellë për mrekullitë e natyrës dhe që andej
humanizmit.
Shiu si lajtmotiv përgjatë poezive i jep kësaj përmbledhje një kualitet të
vërtet meditativ. Aq sa na ngjan sikur Mai Văn Phấn përpiqet të na qetësojë me
ninulla poetike dhe me premtimin e kalimit të një pasditeje brenda dyerve, duke
shikuar nga dritaret, mes intervaleve të krijimit të poezive të tij. Por
Mai Văn Phấn nuk mund të kënaqet thjeshtë duke na sjellë poezi komode, në
kontrast ai instrumentalizon një shumëllojshmëri elementesh natyrale për efekte
artistike duke krijuar një sërë emocionesh. Me titullin e thjeshtë të poezisë "Nga
pikat e shiut," Mai Văn Phấn na befason me kuptimësinë tonë tipike të
rënies së shiut. Ai përdorur një gjuhë të gjallë dhe të individualizuar për të
na sugjeruar ta shohim shiun përmes syve të tij: " Pikat e shiut bien të
prera dhe të mprehta." Ky varg na tërheq menjëherë vëmendjen, për një
pikëpamje të veçantë të shiut, për çuditërinë që zgjon dhe për gjendjen
emocionale që i krijon folësit të poezisë. Më tej, në të njëjtën poezi, folësi
i poezisë poetizon pikat e shiut si rruaza shtesë gjaku në arteriet e tij
poetike: "U kthyen në guralecë dhe më përshkuan gjithë trupin." Kjo
ide njëkohësisht komunikon një perspektivë të veçantë të një fenomeni të njohur
natyral edhe përshkruan një gjendje mendore të përshtatshme, atë të një njeriu
që ndjehet sikur bota po e shkel përdhe nga të gjitha anët, madje edhe nga
qielli që normalisht besojmë se mund të na falë për veprimet që ndërmarrim.
Si një shembull final i përdorimit të shkëlqyer të imazheve nga Mai Văn
Phấn, le të kthehemi tek poezia "Supozim." Poezia është një meditim
ëndërror që përdor shiun si kllapi për të kthyer folësin e poezisë nga zgjimi i
plotë në përgjumje: "Filloi shiu / unë dhe qeni filluam të
ëndërrojmë." Përdorimi i shiut për të dalluar tranzicion nga zgjimi tek
përgjumësia është sensacional. Mai Văn Phấn bën një punë admiruese në kapjen e
realitetit të jetës së tij të përditshme si dhe të gjithë atyre që jetojnë në
Vietnam. Ai e bën këtë me aq finesë sa pasuria e botës së brendshme emocionale
kthehet pa zhurmë në një dukuri kreative.
Por madhështinë në poezinë e poetit Mai Văn Phấn e gjejmë veçanërisht në
pikën ku kryqëzohen konkretja me abstrakten. Ai nuk e kufizon veten as duke
regjistruar me saktësi peizazhe të bukura natyrore as duke i dorëzuar
kompozimet e tij në platformat abstrakte pa asnjë semblencë [ngjashmëri, qasje]
me realitetin. Në kontrast ai e njëson botën e trupit me botën e shpirtit në
atë mënyrë sa na bën të ndjehemi pjesë e të dyjave, si e imazheve të spikatura
ashtu edhe të ndjenjës humane gjatë baticave dhe zbaticave të ndjenjave tona
njerëzore.
Mai Văn Phấn duket se i ushqen këto nocione në mjaft poezi duke
njëtrajtësuar dashuritë romantike me bukuritë e botës natyrale. Në një poezi të
këndshme dhe joshëse titulluar "Aty ku qielli është i gjerë," folësi
i poezisë i thotë së dashurës "... lëkura të shkëlqen si fytyra e hënës /
Fryti i ëmbël dhe shkëlqimi i artë i orizoreve si shpina e hënës." Duke
përdorur reminishenca dhe metafora, Mai Văn Phấn njëllojtëson dashurinë
romantike me bukurinë natyrale dhe krahason si të dashurën ashtu edhe
mrekullitë natyrore të Vietnamit me shkëlqimin e "fytyrës" dhe
"shpinës" së hënës. Ky krahasim metaforik ushton edhe në disa poezi
të tjera të cilat lartësojnë sinqeritetin e dashurisë romantike dhe ndjenjën e
kënaqësisë së kalimit të kohës me të dashurën në vende të përshtatshme me
bukuri magjepse.
Nganjëherë lozonjar, Mai Văn Phấn vë në punë mjeshtërinë e tij për të
paraqitur metafora të papritura që anojnë drejt joshjes dhe ekstazës. Në
"Frynë erë," një tjetër poezi që sjell në të njëjtën platformë
romancën dhe natyrën, folësi i poezisë i drejtohet së dashurës së tij duke
poetizuar: "si në ëndërr më ngjitesh pas trupit / fishkëllen tek dren të
gjitha sythet e reja." Imazhi është lozonjar dhe joshës kundrejt
intimitetit të dashurisë romantike dhe ushton me "ëndje" përgjatë
panoramës gjelbëruese që Mai Văn Phấn e bën edhe më piktoreske. Po kështu në
"Pata të drejtën të mendoj për çfarë dëshirova," një poezi më e gjatë
plot metafora të pasura e folje aktive që i lëvizin vargjet me shkathtësi për
tek konkluzione më të buta e më delikate se zakonisht, Mai Văn Phấn vazhdon të
farkëtojë konjuktura krijuese përmes përsëritjes dhe metaforës: " Rrodhi
gojës time / përkulja juaj / Duke spërkatur qumësht aromatik ose gjelbërim të
ri." Me trajtimin e meditimeve dhe kënaqësive romantike si pjesë e botës
natyrale Mai Văn Phấn reflekton një ndjeshmëri të ekuilibruar e cila na
mundëson hyrjen tek natyra e punës gjatë përdorimit të fuqisë së tij më të
lartë krijuese.
Në një intervistë botuar në vitin 2000 në Hải Phòng Weekend Journal, Mai
Văn Phấn flet për procesin e vet krijues duke pohuar se "vetë poezia ma ka
mësuar mënyrën e të rishkruarit të saj." Duke ndjekur nga afër vizionin e
vet poetik, Mai Văn Phấn ka krijuar poezi që përfaqësojnë më së miri këndvështrimin
e tij unik dhe perceptimin e pastër krijues. Ai përdor reminishenca, metafora
dhe imazhe të fuqishme kudo në poezinë e tij, por secila poezi dikton kushtet e
veta. Nganjëherë toni i poezisë në ketë përmbledhje është reverential dhe i
qetë; herë të tjera është më energjik dhe shpërthyes. Në të njëjtën intervistë
në Hải Phòng Weekend Journal, Mai Văn Phấn ka thënë se ia nuk merakoset shumë
për lexues specifik. Ai ka shtuar se është më e rëndësishme të "dëgjojnë
zemrën e dikujt të dridhet me ndjeshmëri të thellë emocionale" kur
kompozon një pjesë poetike për të arritur të komunikojnë plotësisht "të
kaluarën, të tashmen... dhe shtresat e shumëfishta të së ardhmes."
Pavarësisht temës apo tonit dominues poetik, çdo varg në këtë libër është një
mundësi bashkëpërjetimi shpirtëror dhe komunikimi njerëzor me sytë, mendjen,
dhe shpirtin artistik të poetit Mai Văn Phấn.
Dashuria, bota natyrale, dhe mirënjohja e thellë për mundësinë e përjetimit
të plotë të kënaqësisë sensacionale, janë disa nga shenjat dalluese të poezive
të kësaj përmbledhje poetike nga krijimtaria e përgjithshme e poetit Vietnamez
Mai Văn Phấn. “Zanore në vesë” e vendos lexuesin në një mocion stinor grabutal?
nga pranvera tek vjeshta dhe anasjelltas. Mai Văn Phấn hulumton në thellësi
ndërveprimet kuptimplote që shpresojmë të kemi në jetë, të cilat i bëjnë këto
poezi të besueshme dhe tërësisht globale në hapësirën e tyre. Një poet i vendit
të tij dhe njëkohësisht i gjithë botës, Mai Văn Phấn vë në shërbim të poezisë
një gjuhë të sofistikuar dhe një mekanizëm poetik të ndërtuar me kujdes, por në
të njëjtën kohë duke u paraqitur i qartë dhe i kuptueshëm në të gjitha nivelet
e lexuesve.
Këto poezi reflektojnë esencën e poetit Mai Văn Phấn si krijues i një
metamorfoze të çuditshme poetike dhe na ftojnë të bëhemi pjesë e vizionit të
tij. Në njërën prej shumë poezive që shpalos efektet e vizionit metamorfik
kundrejt begatisë me natyrën, titulluar "Këngët e të vjelave," ai
shkuan: "Dheu i ligshtë bymyer me agim i ofroi tokës një fytyrë / Me bimë
entuziaste dhe pemë të shkujdesura." Këtë herë agimi paraqitet në
një formë te re, ku momentet e para të ditës kanë lidhje të përhershme me
vlerat gjeografike. Imazhi i tokës, të cilit poeti i ofron një
"fytyrë" shtesë me gjelbërim të theksuar, është njëherësh befasues
dhe tërësisht i njohur. Kjo shtresë artistike demonstron respektin e ndjeshëm
të poetit Mai Văn Phấn për humanizmin dhe për çdo aspekt të kulturës
vietnameze. Ai madje personifikon edhe atdheun e tij në një fenomen social me
"fytyrë" krejt natyrale që të na përshëndesë. Tamam si toka e tij,
edhe” Zanore në vesë” na ofron "fytyrën" e vet poetike për
kënaqësinë, meditimin dhe reflektimin e lexuesit shqiptar anekënd botës.
The
Wild Rapture of Mai Van Phan
Gjekë Marinaj
Mai Van Phan is a poet whose work has
received widespread recognition in his native Vietnam. He has published 15
collections of poetry during the last twenty years, and "Zanore në vesë" brings
together selections from his impressive body of work. The poems translated here
offer the Albanian reader a good introduction to the work of this singular
poet. He is a master of poetic devices, and a keen observer of both the human
heart and the physical landscapes of his homeland. To read Mai Van Phan’s
poetry is to get swept away in his sophisticated language and skillful use of
metaphor and imagery, while still remaining grounded in the real present world
of day to day life. Mai Van Phan has devoted his career to crafting poetry to
describe not only his home country and the people of Vietnam, but also the
human condition at large. He writes about love and beauty, and the unstoppable
cycles of nature, often within the same few lines.
Educated in both Hanoi and Minsk, Mai Van Phan is no
provincial poet. Instead, his view of humanity is wide and inviting; his verses
welcome the reader to travel not only to his birthplace along the Red River
Delta in North Vietnam, but also inside, to the inner landscapes that guide us
towards love, family, and the deep emotions that form the foundations of our
inner lives. An award-winning poet who recently won the prestigious “Vietnam
Writers’ Association” Award in 2010, the selected poems of Mai Van Phan that
have been gathered in this volume are at once sophisticated and spare, and this
book will be a welcome addition to any poetry lover’s shelf.
Several prominent threads are woven through
Mai Van Phan’s body of work, including the sensory delights of his native Vietnam.
In a poem dedicated to fellow writers and editors, Susan and Bruce Blanshard,
Mai Van Phan describes an evocative natural scene at daybreak. The poem,
entitled “At The Root of the World”” evokes thoughts of both the past and the future to come,
while remaining firmly grounded in the present moment of the dawning day. The
poem describes light emanating, then clarifies in the next line to specify that
it’s not just light, but the first light of day: “Dawn emanates from there/ And illuminates the foot of the hill, a
forest exit/ Birds depart in the early morning” The peaceful tone continues
as the poem’s speaker imagines meeting his love interest in a nearby café,
before finally reflecting that “True,
very true/ all of us were born there” We get the sense that this “us”
includes all of Mai Van Phan’s readers, that this birthplace is one found not
only in Vietnam, but anyplace where we can see the first beautiful rays of
sunlight before going to join someone we love.
The landscape is truly pervasive in these
poems, even when it just serves as a backdrop to larger themes. In a vivid poem
entitled “At the Pole Heads” Mai Van Phan includes the following image to evoke the
notion of interconnectedness and connection: “when suddenly a butterfly’s wings grew on the rocky cliffs/ such
gentleness causes trembling on the scaffolds” The metaphor succeeds; we
suddenly find ourselves thinking of the adage about the effect of a butterfly’s
wings, and yet we are also delighted by the contrast of those delicate wings with
the rough image of the cliffs. Mai Van Phan excels at this kind of
juxtaposition, and his pairing of disparate images serves to widen the world of
his poems and helps extend his poetic reach into the larger global community.
Like the landscape, other natural elements
appear frequently in these poems. Rain is undoubtedly the star player; it
appears over and over again in many different costumes, depending on the mood
of the poem. In a poem whose title echoes the earlier mediation on the dawn, “Unwittingly in Early Morning Sun” Mai Van Phan writes a short, simple narrative poem that
describes the speaker taking a morning’s walk after a rainstorm while thinking
of his beloved. The poem’s penultimate stanza reads: “A heavy rain, truly heavy/ Had given a bath to the little pebble/ This
single image by itself/ Made me wildly enraptured with life” Mai Van Phan
seems to write all of his poems from this place of pure rapture. He delights in
language and in the natural world, and his careful verse show both artistic
prowess as well as deep respect for the marvels of nature and humanity itself.
The reoccurrence of rain throughout these poems gives
this collection a quiet, meditative quality, almost as if Mai Van Phan is
lulling us with the promise of an indoor afternoon spent gazing out a gray
window between poems. But a poet with Mai Van Phan’s reach is not content to
merely deliver cozy poems, instead, he leverages the variety of the natural
elements to artistic effect to create a range of emotions. In the simply titled,
“From Raindrops” Mai Van Phan startles us from our typical understanding
of rain by using vivid language to describe the rain: “Raindrops fall sharp and pointed” The line immediately grabs our
attention for its unique take on rain, the way the strangeness evokes the
emotional state of the poem’s speaker. Later, in the same poem, the speaker
compares the raindrops to “pebbles
running all over my body” This poem simultaneously communicates a unique
perspective on a common natural phenomenon, while also describing a relatable
mental state, that of a person who feels like the world is pressing down on
them from all angles, even the normally forgiving sky.
As a final example of Mai Van Phan’s
excellent use of rain imagery, we turn to two lines in the poem, “If” The poem is a meditation on
dreaming that uses rain to turn the speaker from wakefulness into sleep: “It started raining/ And the dog and I, we
both started dreaming” The use of rain to signify the transition from
waking life to dreams seems to allude to its use in these selected poems. Mai
Van Phan does a wonderful job of capturing the reality of his daily life and
the life of those who live in Vietnam, but he is also intent on depicting the
rich inner world of creativity and emotion.
It is where the concrete and the abstract intersect that
we see the true greatness of Mai Van Phan’s work. He does not limit himself to
merely recording a beautiful physical scene, nor does he keep his verse
completely in the abstract without any semblance of reality. Instead, he blends
the world of the body with the world of the soul in such a way that we can
relate to both his beautiful imagery as well as the equally lovely turns of the
heart.
Mai Van Phan seems to drive this notion home
in several different poems that seem to equate the beloved with the beauty of
the natural world. In a sweet, evocative poem entitled “Where the Sky Is Spacious” the speaker of the poem tells his
beloved, “…your skin resplendent as the
back of the moon/ sweet fruit and golden paddy resplendent as the back of the
moon” By using repetition and metaphor, Mai Van Phan equates romantic love
with natural beauty, and compares both the beloved and the natural bounty of
Vietnam to the “resplendent” moon. This use of metaphor is echoed in several
other poems that evoke the innocence of romantic love, as well as the
comforting satisfaction of spending time with one’s beloved in a beautiful
place.
At times playful, Mai Van Phan also uses his considerable
poetic talents to present unexpected metaphors that delight and charm. In “The Wind Blew” another poem that brings
together romance and nature, he writes of his beloved, “Like an inchworm you climbed on my body/ and whispering, nibbled all my
fresh greens. - Con sâu đo em đu lên
người anh/ thì thầm gặm hết những xanh non” The image is joyful and evokes
the intimacy of romantic love while echoing the verdant natural imagery that
Mai Van Phan has established throughout this collection of poems. In “The Right to Think About One’s Wish-lis”
a longer poem full of rich metaphor and active verbs that move the lines
quickly to the soft, delicate conclusion, Mai Van Phan continues to forge
creative connections by using both repetition and metaphor: “flows
through my mouth/ your soft body/ a body of perfume or fresh grasses just
sprouting.”. By fully grounding meditations on love and
romantic joy within the natural world, Mai Van Phan’s poems reflect a balanced
sensibility that shows a writer working at the height of his powers.
In a 2000 interview with Hai Phong Weekend Journal, Mai Van Phan
described his process as being one in which “the poem itself taught me the way
to rewrite it” (tôi được bài thơ dạy lại
mình cách viết). By closely following his own poetic vision, Mai Van Phan
has created poems that reflect a unique vision and a clear voice. He uses
repetition, metaphor, and strong imagery throughout, but each poem does seem to
dictate its own terms. At times the tone of the poems in this collection is
reverential and calm; other times the tone is more energetic, seemingly
bursting with life. In the same interview with Hai Phong Weekend Journal, Mai Van Phan said
that he couldn’t worry too much about his intended audience. He said that he
must instead “hear only one’s heart tremble with heartfelt emotions” (chỉ nghe trái tim mình run rẩy với cảm xúc
chân thành theo một quan niệm riêng) when
composing a piece of poetry in order to fully communicate with “the past, the present…and the multi-layer
future. - quá khứ, hiện tại và tương lai đa chiều và đa tầng” No matter
what the subject matter or overall tone of the poem, one gets the sense in each
of these lines that we are indeed experiencing the trembles of this gifted
poet’s soul; and what a gift it is to be present for the movement of Mai Van
Phan’s heart, mind, and poetic eye.
Love, the natural world, and deep gratitude for the
ability to experience each of these joyous sensations fully—these are the
hallmarks of the selected poems in this first Albanian edition volume from Vietnamese
poet Mai Van Phan. The poems in "Zanore në vesë" take the
reader from spring to autumn, and back again. Mai Van Phan delves into the
deep, meaningful interactions we all hope to have in our life, which makes
these poems relatable and truly global in their scope. A poet of both his
homeland and the greater world, Mai Van Phan uses sophisticated language and
carefully crafted poetic devices while still remaining accessible to a general
reading audience.
These poems express Mai Van Phan’s sense of being
“wildly enraptured” with life, and they invite us to share that vision. In one
of many poems that offers this ecstatic vision of the abundance of nature, “The Song of Harvest” he writes, “The fertile earth fused with dawn offers up
a face/ with exuberant plants and trees in profusion” Again, we see dawn
appear, and, this time, those first moments of day are depicted as being
forever connected with the ripe bounty of the earth. The image of the earth
offering up a “face” of abundant greenery is both surprising and completely
familiar. These poems show us Mai Van Phan’s heartfelt dedication to the deep
humanity that underlies every part of his native Vietnamese culture. Even the
very land has a face to greet us with, and, like that land, "Zanore në vesë" also offers
many “faces” in the form of poems to provide joy, delight and reflection for
readers all across the world.