Մայ Վան Ֆան - Mai Văn Phấn

Թարգմանված ռուսերենից : Վաղրամյան Արմինե

Перевод с русского на армянский: Арминэ Ваграмян

 

 

Գրող Վաղրամյան Արմինե

Писательница Арминэ Ваграмян

 

 

 

Այսօր ձեզ եմ ներկայացնում իմ տաղանդավոր բարեկամ

ՄԱՅ ՎԱՆ ՖԱՆ-ի

«Թափոնքի ժամանակը» ստեղծագործության, իմ կարծիքով ,մի չքնաղ հատված: Ողջ գիշեր ուղեղիցս դուրս չի եկել մի հատված

«ԵՐԲ ՄԵՐ ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ ՄԵԾԱՆԱՆ, ԿԻՄԱՆԱ՞Ն ԱՅՍ

ԽԱՉՄԵՐՈՒԿԻ ՄԱՍԻՆ։

- ԿԱՐՈՂ Է ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՉԻՄԱՆԱՆ։ ԱՅՆ ԺԱՄԱՆԱԿ ՄԵՆՔ

ԱՅԼԵՎՍ ՉԵՆՔ ԼԻՆԻ, ԿԱՄ ԽԵԼՔՆԵՐՍ ԹՌՑՐԱԾ ԿԼԻՆԵՆՔ:

- ՈՒՐԵՄՆ ԹՈՂ ՄԱՐԴԻԿ ՄԵՐ ՇԻՐՄԱՔԱՐԵՐԻ ՎՐԱ ՔԱՆԴԱԿԵՆ

«ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ» ԲԱՌԸ»։

Սա գրում է իմ վյետնամացի ընկերը:

ՀԱՅԵ՛Ր, ՄԻ՞ԹԵ ՄԵԶ ԱՆԾԱՆՈԹ Է ԱՅՍ ԲԱՌԸ...

ԵՍ ԿԽՆԴՐԵՄ ԶԱՎԱԿՆԵՐԻՍ, ՈՐ ԻՄ ՇՒՐՄԱՔԱՐԻՆ ՔԱՆԴԱԿԵՆ

«Ա Զ Ա Տ ՈՒ Թ Յ ՈՒ Ն»

 

 

 

«ԹԱՓՈՆՔԻԺԱՄԱՆԱԿԸ»

 

 

ՄԱՍ IV. Խաչմերուկ

 

Աղջիկը սպասում էր տղային, ով գնացել է ու այլևս չի վերադարձել։ Նա վերածվեց հյուծված, տմբտմբացող պառավի։

 

Այդ գիշեր կարմիր գետը թափանցում է պառավի երազի մեջ։ Ջուրը նրբորեն գրկում է նրա մարմինն ու ձեռքերը, փչում է նրա բերանին արշալույսի շնչով, առավոտյան ցողով:

 

Այն երազում, նավակի տակից դուրս վազող կոհակներով պարուրվում են ծեր կնոջ գոտկատեղը, ուսերը: Գետը պառավին հետ է տանում դեպի երիտասարդություն, և այնտեղ նա անսպասելի հանդիպում է իր սիրելիին։

 

Բազմաթիվ խաչմերուկներ վառ կարմիր գույնով են ներկայանում սիրահարների աչքի առաջ: Եվ նրանք ընտրում են այլ միջոց, հորիզոնին, որքան հնարավոր է, շուտ հասնելու համար։

 

Շիկացած արյունոտ գետում հնչում են նրանց ձայները, հնչում են նրանց ցանկությունները

 

- ՄԻ՛ ՎԱԽԵՑԻՐ, ՍԻՐԵԼԻՍ, ՄԵՆՔ ԱՎԵԼԻ ՈՒ ԱՎԵԼԻ ԵՆՔ

ՀԵՌԱՆՈՒՄ ՉԱՐԻ ՃԱՆԿԵՐԻՑ։

- ՄԵԶ ՈՉ ՈՔ ՉԻ՞ ՀԵՏԵՎՈՒՄ:

- ՄԵՆՔ ԳՆՈՒՄ ԵՆՔ ԱՅՆ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ, ՈՐՆ ԸՆՏՐԵԼ Է

ԱՐՅՈՒՆԸ։

- ՄԱՐԴԻԿ ԱՅՆՔԱՆ ՇԱՏ ԵՆ ՍԽԱԼՎՈՒՄ:

- ԱՄԲՈԽԸ ՀԱՃԱԽ ՀԵՏԵՎՈՒՄ Է ԱԳԱՀՆԵՐԻՆ ՈՒ ԴԱԺԱՆՆԵՐԻՆ։

- ՆՐԱՆՔ ԹԱՔՆՎՈՒՄ ԵՆ ՍԿԶԶԲՈՒՆՔՆԵՐԻ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԻ,

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ՀԵՏԵՎՈՒՄ։

- ԱՍՈՒՄ ԵՆ՝ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ՊԵՏՔ Է ՍԱՀՄԱՆԱՓԱԿՎԻ։

- ԱՅԴ ԻՍԿ ՊԱՏՃԱՌՈՎ ՆՐԱՆՑ ԳԱՂԱՓԱՐՆԵՐԸ ՍՏԱՆՈՒՄ ԵՆ

ՏԳԵՂ, ԱՂԱՎԱՂՎԱԾ ՁևԵՐ ։

- ՊԵՏՔ Է ՄԻՋՈՑ ԳՏՆԵՆՔ ՍԱ ՈՉՆՉԱՑՆԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ:

- ԴՈՒ ՀԱՎԱՏՈՒ՞Մ ԵՍ, ՈՐ ԴԱ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ Է:

- ԵՍ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ: ԲԱՅՑ ԵՍ ՉԵՄ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ՉԱՐ ՄԱՐԴԿԱՆՑ

ՇՈՒՐԹԵՐԻՑ ՀՆՉԱԾ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆԸ

- ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ԿԱՐՈ՞Ղ Է ՓՈԽՎԵԼ:

- ԱՅՆ ՄԻՇՏ Է ՓՈԽՎՈՒՄ :

- Ե՞ՐԲ

-ԵՐԲ ՄԱՐԴԿԱՆՑԻՑ ԽԼՈՒՄ ԵՆ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ։

-ՄԱՐԴԿԱՆՑ ՎԵՐԱԾՈՒՄ ԵՆ ՍՏՐՈՒԿԻ, ՆԱԽՐԻ։

- Ո՞Վ

- ԲՌՆԱՊԵՏԵՐԸ, ՊԱՏԵՀԱՊԱՇՏՆԵՐԸ, ԶԵՆՔ ՎԱՃԱՌՈՂՆԵՐԸ։

- ԹՎՈՒՄ Է ՄԵՐ ԹԻԿՈՒՆՔԻ ԵՏԵՎՈՒՄ ՊԱՅԹՅՈՒՆՆԵՐ ԿԱՆ։

ՇՏԱՊԵ՛ՆՔ։

- ՀԱՆԳՍՏԱՑԻՐ, ՄԵՆՔ ԿՐԱԿԻ ՀԱՍԱՆԵԼԻՈՒԹՅՈՒՆԻՑ ԴՈՒՐՍ

ԵՆՔ:

- ԿԱՐԾԵՍ ԻՆՉ-ՈՐ ՄԵԿԸ ՀԵՏԵՎՈ՞ՒՄ Է ՄԵԶ:

- ՉԷ, ԱՐՅՈՒՆՆ Է ՉՈՐԱՑԵԼ, ՈՒ ՄԵՆՔ ՊՈԿՎԵԼ ԵՆՔ ՆՐԱՆՑԻՑ։

- ԱՐԻ ԿԱՆԳ ԱՌՆԵՆՔ, ԾՆԿԻ ԳԱՆՔ, ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ

ՀԱՅՏՆԵՆՔ ԱՐՅԱՆԸ:

- ԱՐՅԱՆԸ ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ ՀԱՏՈՒՑԵԼ։

- ԱՐՅՈՒՆԸ ԱՆԳԻՆ Է ՈՒ ԱՆՄԱՀ:

- Ի ԵՐԱԽՏԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ՝ ԵՐԵԽԱՆԵՐ ԿՈՒՆԵՆԱՆՔ։

- ԵՐԲ ՄԵՐ ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ ՄԵԾԱՆԱՆ, ԿԻՄԱՆԱ՞Ն ԱՅՍ

ԽԱՉՄԵՐՈՒԿԻ ՄԱՍԻՆ։

- ԿԱՐՈՂ Է ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՉԻՄԱՆԱՆ։ ԱՅՆ ԺԱՄԱՆԿ ՄԵՆՔ ԱՅԼԵՎՍ

ՉԵՆՔ ԼԻՆԻ, ԿԱՄ ԽԵԼՔՆԵՐՍ ԹՌՑՐԱԾ ԿԼԻՆԵՆՔ:

- ՈՒՐԵՄՆ ԹՈՂ ՄԱՐԴԻԿ ՄԵՐ ՇԻՐՄԱՔԱՐԵՐԻ ՎՐԱ ՔԱՆԴԱԿԵՆ

«ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ» ԲԱՌԸ։

- ԱՅՍՏԵՂ ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅԱՆ ԱՂՄՈՒԿՆ Է և ԶՈՎ ԳՈԼՈՐՇՈՒ

ՁԱՅՆԸ ...

- ՀԱՆՎԻ՛Ր, ԳՆԱ՛ՆՔ ԼՈՂԱԼՈՒ։

 

Հզոր ալիքներն ու ուժեղ քամին սիրահարներին վերածել են շրջված նավակի։ Շրջված կայմը սուզվում է ծովի խորքը, հենվում հատակին, իսկ նավակը կախվում է օդում։ Նավի կողերը ձգվում են, ծռվում և կարծես պատրաստ են փշրվելու։ Կատաղած ալիքները մեկը մյուսի հետևից բարձրացնում են նավակի հատակը, սայթաքուն ջրիմուռներ նետում, օրորում կիզիչ արևի տակ։ Ձյունաճերմակ ծովի փրփուրը նրբորեն զարկվում է, հարվածում կողերին: Սիրահարները ցանկանում են ազատվել, որպեսզի մակույկը դառնա ավելի հուսալի քան նավը, իսկ ծովը՝ ավելի լայն, քան օվկիանոսը: Նրանք ցանկանում են դառնալ ձուկ և ծովախեցգետին, ջրիմուռ, մարջան, միլիոնավոր ծովային կենդանիներ, որպեսզի ոչ ոք չկարողանա նրանց բռնել, կամ բաժանել, կամ պղծել։

 

Մակույկի քթախելը, իսկ հետո ղեկը թաղվում են բարձր ալիքների մեջ։

Շրջված կայմը ամրացված է նավակի ներսից և ամուր պահում այն իր տեղում:

 

 

Май Ван Фан

Перевод Ли А. В.

Редакторы Г. М. Умывакина, А. И. Стрелецкая

 

 

Время утиля

 

 

Глава IV: ПЕРЕКРЁСТОК

 

Девушка ждала парня, что ушёл и больше не вернулся. Она стала дряхлой, трясущейся старухой.

 

Той ночью алая река просачивается в старухин сон. Вода нежно подхватывает её тело и руки; дует ей в рот дыханием рассвета, утренней росы. 
Обволакивает талию, плечи старухи волнами, разбегающимися по воде от лодки, скользящей во сне. Река уносит старуху во времена её молодости, и там она внезапно встречается со своим возлюбленным. Ярко-красным цветом является перед глазами влюблённых множество перекрёстков. И они выбирают другой способ поскорее добраться до горизонта. 

В раскалённой кровавой реке звучат их голоса, звучат их желания.

- Не бойся, милая, мы уходим всё дальше от когтей зла.

- За нами никто не гонится?

- Мы идём по пути, который выбрала кровь. 

- Люди делают так много ошибок. 

- Толпа часто идёт за жадными и жестокими. 

- Они прикрываются принципами, народом, прикрываются истиной.

- Они говорят, истина должна быть ограниченной.

- Из-за этого их идеалы принимают уродливые, искажённые формы.

- Нужно найти способ уничтожить это.

- Ты веришь, что это правда?

- Верю. Но не верю в истину из уст злых людей.

- Может ли истина изменяться?

- Она всегда изменяется.

- Когда?

- Когда у людей отбирают свободу.

- Людей превращают в рабов, в стадо.

- Кто?

- Диктаторы, приспособленцы, торговцы оружием.

- Кажется, позади взрывы? Идём скорее! 

- Успокойся, мы за пределами досягаемости огня.

- Кажется, кто-то преследует нас?

- Нет, кровь запеклась, и мы оторвались от них.

- Остановимся, преклоним колени, поблагодарим кровь!

- Невозможно расплатиться с кровью.

- Кровь бесценна и бессмертна.

- В благодарность мы будем рожать детей.

- Когда наши дети вырастут, узнают об этом перекрёстке?

- Могут и не узнать. И нас тогда уже не будет, или же мы выживем из ума.

- Так пусть люди высекут слово СВОБОДА на наших надгробиях.

- Здесь шум прибоя и прохладный пар...

- Раздевайся, и пошли купаться.

Мощные волны и сильный ветер обратили влюблённых в перевернутую лодку. Опрокинутая мачта погружается глубоко в море, упирается в дно, и лодка зависает в воздухе. Борта растянуты, покороблены и как будто готовы рассыпаться. Неистовые волны одна за другой приподнимают дно лодки, закидывают её скользкими водорослями, качают её под палящим солнцем. Белоснежная морская пена ласково бьётся, бьётся о её борта. Влюблённые хотят освободиться, чтобы лодка стала надёжнее корабля, а море - шире океана. Они хотят стать рыбами и креветками, планктоном, кораллами, превратиться в миллионы морских обитателей. Чтобы никто не мог поймать их или разлучить, или осквернить. Нос лодки, а затем и её руль утопают в высоких волнах. 

Перевёрнутая мачта закреплена внутри лодки и надёжно удерживает её на месте.