Մայ Վան Ֆան - Mai Văn Phấn

Թարգմանված ռուսերենից : Վաղրամյան Արմինե

Перевод с русского на армянский: Арминэ Ваграмян

 

 

Գրող Վաղրամյան Արմինե

Писательница Арминэ Ваграмян

 

 

 

Վաղրամյան: Այսօր էլ բարի գիշերից առաջ ձեր ուշադությանն եմ ներկայացնում Վյետնամացի հանրաճանաչ գրող  Մայ Վան Ֆանի գործերից մի փոքրիկ հատված: Նրա բոլոր բանաստեղծությունները առանձնանում են նուրբ ոգեղենությամբ ու բնության հետ հեքիաթային ներդաշնակությամբ: Նրա բանաստեղծական շարքերում հստակ լսում ես անտառի երգը, ծովի հառաչը, ծաղկի մրմունջը:

Այսօր ձեզ եմ ուզում ներկայացնել

«Թռավ, հեռացավ լուսաբացին» ժողովածուից

«Մոր դուռը» բանաստեղծական շարքից մի հատված:

 

 

 

«ՄՈՐ ԴՈՒՌԸ»

 

1.

 

Գիշերվա մութ խավարում,

Մայրը զավակին է խնամքով գրկում.

Լուսնի լույսն է տարածվում,

Իմ կանչը ճյուղից ճյուղ թռչելով, արձագանքում:

Գիշերը լաբիրինթոսներ է սարքում,

Լեռնային անձրևի ամպերում.

Ջրի վրա ծառի ճյուղը թեքվեց։

 

Ճյուղին մի թռչնակ հենց նոր նստեց :

Հեռու ճանապարհից, այգիներից, երամից

Փոքրիկ այդ թռչնակին

Ես եմ միայն  տեսնում:

 

Լուռ առաջ եմ շարժվում

Նստած, ջրի հատակի լույսե սկավառակին:

 

Ծառի գագաթը ուղղված երկնին,

Բացելով  իր զույգ թևերը ,

Կարծես մի կտուց թռչնի,

Անսելով քամու պոռթկումին,

Կռանում է՝սնունդ դնում

Բացված իմ բերանին...

 

Կրծքիս մեջ զնգացող կաթիլներ,

Հնչում են արթնացող սերմեր.

Դատարկ լողափ և կանաչ մրգեր:

 

Անտառային թավուտում, խիտ թագի մեջ տերևների,

Ես մեկ անգամ ընդմիշտ հայտնվեցի,

Երկրի վրա, որպես նորածին,

Թևերս թափ տալում եմ մարզվում,

Քամին  ահա բույնն եմ քշում,

Ծիլերն եմ ես կտցահարում,

Դեպի ազատություն եմ թռչում:

 

Գոլորշի է գետի ափին.

Տարածություն և ժամանակ

Խառնված են լիովին:

Ծխասյունն է վեր բարձրանում,

Եվ ես ցողի ծովով եմ նավարկում

Բայց, դա ցող չէ, ո՛չ, անձրև է,

Ու բարձր լույսի աշտարակ է:

 

Ձիգ մկաններ են, սաղարթի խշշոց,

Շնչառություն է լսվում.

Բացվող պայծառ ծաղկի տեսքով

Մահացածը երկիր է վերադառնում։

 

Ես դեպի ափ եմ լողում։

Այնտեղ, ուր ալիքները չեն զարկվում

Ջուրը կաթում է և խեղդվում,

Խմելով, սառը ջուր մի կում:

 

Հիշեցի, թե ոնց էր մակընթացության ժամին

Ջուրը հեղեղել քարանձավը ծղրիդների,

Ջրի վրա  ձայներով պայթող փուչիկների,

Որոշվել էր, թե որտեղ է մուտքը  քարայրի:

 

2.

 

Շարունակելի...

 

 

 

ՎԱՂՐԱՄՅԱՆ ԱՐՄԻՆԵ ՄԱՐՏԻՆԻ

 

26.04.1966թ : Ք. Երևան

1973-1983թթ. / սովորել է Նոյեմբերյանի հ2 միջնակարգ դպրոցում/

1983 – 1988թթ/սովորել է  Երևանի Վ. Յա բևյուսովի անվան օտար լեզուների ինստիտուտում/   բանասեր է, ռուսաց կլեզվի և գրականության ուսուցչուհի.

1996 – 1999թթ/սովորել է Մոսկվայի Պետական Հումանիտար Համալսարանում/

Իրավաբան- միջազգային իրավագիտության բակալավր

1987- 2020թթ աշխատել  դպրոցում տնօրենի տեղակալ դաստիարակության գծով և ուսումնական գծով: Դասավանդել է  «ռուսաց լեզու և գրականություն»,«Քաղաքացիական կրթություն» «Պետություն և իրավունք» առարկաները

2016г – 2016 թ Տարավա լավագույն ուսուցիչ  կոչում ՀՀ ՌԴ դեսպանատան կողմից

2013 г- Շնորհակալագիր ՀՀ նախագահի կողմից մանկավարժության բնագավառում  ունեցած մեծ ավանդի համար:

2013, 2021 թթ- դպրոցի տնօրենի հավաստագրեր

1988թ-ից մինչ այսօր զբաղվում է թարգմանչական գործով, ստեղծագործական աշխատանքով: Աշխատել է  որպես թարգմանչուհի ՀՀ ուժային կառույցներում:

Գրող, բանաստեղծուհի, թարգմանչուհի

Գրչանունը՝ Արմինե Փահլավունի

 

 

 

ДВЕРЬ МАТЕРИ

 

I

 

В темноте ночи

Мать бережно держит на руках дитя.

Лунный свет.

С ветки на ветку перелетает ауканьем мой зов.

Ночь выстраивает лабиринты горных

Дождевых облаков.

 

Ветви деревьев склоняются к воде.

Только что на ветку присела птица.

 

Ту маленькую птичку вдалеке от дороги,

Вдали от садов и птичьих стай,

Вижу только я.

Бесшумно я продвигаюсь

По световому диску водного дна.

 

Верхушка дерева, глядя в небо,

Раскрывшее оба крыла,

Вытянулась клювом птицы.

С каждым порывом ветра

Она наклоняется, вкладывая

Мне в рот пищу.

 

Звоном капели у меня в груди

Звучат пробуждающиеся семена.

Пустой пляж и зелёные плоды.

 

В лесной чаще среди густой кроны листьев

Раз и навсегда появился я

Новорождённым на земле.

Тренируюсь хлопать крыльями,

Чтобы загонять ветер в гнездо.

Проклюнувшийся росток, я

Свободно улетаю на простор.

 

Пар у речной пристани.

Пространство и время

Полностью смешались.

 

Вверх поднимается столб дыма,

И я плыву по морю росы.

Это не роса – дождь.

Высокая светлая башня.

 

Упругие мышцы, шумит листва,

Слышно дыхание.

Распустившимся ярким цветком

Возвращается на землю умерший.

 

Я подплываю к берегу.

Там, где волны не разбиваются о берег,

Вода никнет и задыхается.

 

Сделав глоток прохладной воды,

 

Я вспомнил, как в сезон прилива

Вода затопила пещеру сверчков.

По звуку лопающихся на воде пузырьков

Определяли, где вход в пещеру.

 

(Перевод Елизаветы Коздобы, Светланы Глазуновой)

 

 

 

ВАГРАМЯН  АРМИНЭ  МАРТЫНОВНА

                                        

26.04.1966г. г. Ереван

1973-1983гг. / Училась в Ноемберянской средней школе N2/

1983 – 1988гг/ Училась в Ереванском институте  иностранных языков им. В.Я. Брюсова/

Филолог, учительница русского языка и литературы.

1996 – 1999гг/ Училась в Московском Государственном Гуманитарном Университете/

Юрист-  бакалавр международного  права.

1987- 2020гг работала в школе  заместителем директора по воспитательной части, потом по учебной  части. Преподавала  русский язык и литературу. Гражданское право. Государство и право.

2016г - Звание и Сертификат  лучшего учителя русского языка  2016 года  от  Посольства РФ в Армении

2013 г. Благодарственное письмо Президента Республики Армения за заслуги в области педагогики

2013, 2021 гг- Удостоверение- Сертификат директора школы от Министерства Образования и Науки РА

С 1988г по сей день занимается  переводческой деятельностью, творческим трудом. Работала переводчицей в силовых структурах  РА.

Поэтесса, писательница, переводчица. Литературный псевдоним - Арминэ Палавуни.

 

 

 

 

Природные красоты в Армении